Ağlamak istemleri dışındadır, gözler pınar olmuş akmıştır günlerce. Gözyaşları yanağında kurumuştur da hala içini dökememişcesine ağlamak istenir. Ağlamaklar sızılanmaya dönüşür giderlerin ardından!
Giden gitmiştir artık! şimdi yapılacak bir tek şey var sabretmek der yanında bir arkadaşı. "Sarıl bana öyle ağla" dercesine sıkıca sarılır birbirine iki arkadaş. Biri ağlayandır, biri destek olan. Artik demir almak günü gelmisse zamandan,
Mechule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hic yolcusu yokmus gibi sesizce alir yol;
Sallanmaz o kalkista ne mendil ne de bir kol.
Rihtimda kalanlar bu seyahatten elemli,
...Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Bicare gönüller!Ne giden son gemidir bu!
Hicranli hayatin ne de son matemidir bu!
Dünyada sevilmis ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmiyecekler.
Bircok gidenin her biri memnun ki yerinden
Bircok seneler gecti; dönen yok seferinden.
YAHYA KEMAL BEYATLI
Gözyaşları kurumuştur ama ağlamak ister hala insan. Ağıtta sallanan mendil, yüze her sürüldüğünde bir kez daha ıslanır. 
Kaybettiği evladı gelir anaların gözlerinin önüne. Bir fotoğrafını görse sarılası öpesi gelir.Yüreğe basılmak istenir bir çerçeveli fotoğraf. Herkes dokunmak ister. Anne vermez oğlunu..Fotoğraf - Yazı : Abdullah Coşkun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder