için bir geceyarısı
kitabı.
Niçin konuşmaya
başlıyorum? Niçin konuşmaya başlıyorum – susmuşken? Bir kez olsun susmuşken.
Her zaman için susmuşken. Bir kez daha ağzımı açmamaya karar-
Niçin yeniden?
Ansıdığım bir şey mi
var? Söylemek istediğim bir şey mi var? Söylemek gereğini duyduğum bir şey mi
var? Hayır. Öyleyse? Öyleyse niçin konuşmak? Niçin konuşmaya yeniden başlamak?
Niçin konuşmanın gereğini duymak?
Gelen biri mi var?
Rahatsız eden(beni, yani düzenimi, yani sessizliğimi) biri mi var? Hayır.
Sanmıyorum. Öyleyse niçin sözcükler? Niçin aramak? Bir kez daha. Neyi? Hem
neyi? Bir kez daha. Niçin? Hem niçin? Nasıl paslanmış dili kullanmaya çalışmak
Hiçbir zaman susamayacak (mutlak) mıyım? Hiçbir zaman susmam sürdüremeyecek
miyim? Bilmiyorum. Hiçbir zaman…? Bilmiyorum, dedim.
Nasıl devam? Bütün yaşamım boyunca bildiğim bu,
karşılaştığım bu, kendi kendime söylediğim bu, başkalarının bana söylediği bu:
Devam! Devam! Evet, Devam! Ama nasıl başlamak? Nerden başlamak? Sonra devam.
Sonra, nasıl devam etmek? (bitirmeyi düşünen yok) Ama başlamak. Ama devam
etmek.
Deniz denizi siliyor. İnsan İnsanı. Böyle bu. İnsan insanı
silemeyecek(yorgunluk?bıkkınlık?) Böyle bu. İşte o zaman… İşte o gün bitecek.
Ve başka bir şey – ne,adlandıramıyor şu anda. Sona erecek. Bir gün. Tümü. Bir
yaz günü. Güzelim bir yaz günü-
Dostum Metin sayesinde okuduğum kitap.