NOVIEMBRE
Hocası onunla ve diğerleriyle alay edildiğini, Alfredo’nun amaçsızca orada bulunduğunu iddia etmekte ve Alfredo’ya; “Neden tiyatro?” sorusunu yöneltmektedir.Eğitmen, her şeyi kendisi biliyor edasıyla Alfredo’nun ne cevap vereceğinden aklınca çok emindir….. Ve Alfredo’nun dünyayı değiştirmek isteyip istemediği sorusuyla devam eder… Alfredo: “ Amacım, kendim ve insanlar için bir şeyler yapmak. Tiyatro! Çünkü, insancıl bir iletişim ve birbirimizi anlayacağımız eşsiz bir yol. Bu boktan dünyayı değiştirmeyi ne kadar istediğimi bilemezsin… Ve bence hâlâ vakit var…!” İşte Noviembre’nin doğuşu bir nevi bir başkaldırıdır. Ama bu başkaldırı savaşla değil, saygıyla olmuştur.
Tiyatroya gelen tipler hep aynıdır.Diğer insanlara ulaşmak için tek yol gösteriyi sokaklara taşımak.
Neşeli Pankçılar:
Para mı istediğimizi sanıyorsunuz yoksa?
Hırsız mıyız?
Dilenci miyiz yoksa?
Bizi çete sandınız değil mi?
Yanlış!
Fena yanıldınız.
Para falan istemiyoruz!
Paradan tiksiniriz.
Bugün daha insani bir amaç için buradayız.
Paradan çok daha asil,
Çok daha anlamlı,
Ve çok daha bilge bir amaç için.
Evet doğru!
Hepinize bir hediye getirdik!
Hepinizin sefaletine nokta koyacağız!
Istırabınız son bulacak!
Artık acı çekmeyeceksin bebek!
Canlan!
Her sabah zombiler gibi kalkamazsınız ya!
Şu halinize bakın!
Hep aynı sabah,
Hep aynı ofis…
Bir hediyeye ihtiyacınız var sizin!
Her şeyden farklı,
İçinizi neşeyle dolduracak bir şeye!
Yaşamı!
Gençliği!
Mutluluğu!
Şansınızın döneceğini!
Ve özgürlüğü hissettiren bir şeye!
İşte bu yüzden geldik!
Her sabah sizlere lekesiz,
Birbirine hiç benzemeyen
Hediyeler vermek için geldik!
Yürüyün pankçılar!
“Silahla savaşmak yerine, çiçekle barışmak” 
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder